در بهارستان چه خبر است، یک طرح عجیب و فاقد درایت.
شلیک اشتباهی 100 نماینده محترم، بجای آمریکا ایران را هدف گرفته اید.
آیا این 100 نماینده محترم که باید اشراف کاملی به موضوعات اینچنینی و استراتژیک داشته باشند، هزینه و فایده اقدامات خود را می سنجند؟ آیا مخالفت آنان با دولت حد و مرز و اندازه ای دارد ؟ آیا منافع ملی در نظرگاه این دوستان تقدمی با منافع طیفی و جناحی و مجادلات سیاسی معطوف به آن دارد؟

عبدالرضا کنی: عده ای نمی خواهند امور بر مدار طبیعی و متداول آن پیش برود. برخی نمایندگان محترم مجلس در طول چند ماه گذشته هنوز بر مدار تلاطم های چهار سال گذشته صحنه سیاسی، رج می زنند و می نگارند و می گویند و می نویسند و طرح ارائه می دهند....

بحمدالله رسانه های همیشه همراهی هم هستند که بر این تنوره بدمند و نگذارند که آرامش بر فضای سیاسی حکفرما شود.

اکثریت مردم برغم تمامی مشکلات و مصایب و کاستی ها پای صندوق های رای آمدند و به ندای رهبر انقلاب و نظام لبیک گفتند و بخش کثیری از این رای دهندگان گفتمان اعتدال ورزی و دوری از فراط و تفریط و مبارزه با خرافه گرایی و پیگیری رویکردی علمی و کارشناسی به مقولات مختلف را بر گزیدند. گفتمانی که از تعامل سازنده با جهان می گفت و ماجراجویی و پرخاشگری را محلی از اعراب نمی داد.

با توجه به مخاطرات چند سال گذشته هیچ کس در اصل انشقاق های بوجود آمده در جامعه و بسط فضای تخاصمی و تنزاعی با هر رویکرد درست یا غلطی شک ندارد اما مردم برغم این مجادلات درونی و فشارهای بیرونی برای تغییر وضعیت و بهبود شرایط پای صندوق های رای آمدند تا با صدای بلند و رسا بگویند که که اگر با رویکردهایی مخالف اند و سلایقی را نمی پسندند راه و روش اصلاح آن را در چارچوب صندوق رای و اصلاح مسالمت آمیز و منطبق با آرای مردمی در چارچوب اصل نظام می خواهند.

پس از خلقه حماسه سیاسی، دولت بر مدار تمشیت امور قرار گرفت و الحق و الانصاف توانست به عنوان مثال در خصوص پیگیری روند دیپلماسی تعاملی دستاوردهای شگرفی رقم بزند و پس از یازده سال مذاکرات بدون نتیجه، نقطه اتکایی با ثبات برای حل و فصل موضوع پر مناقشه پرونده هسته ای ایجاد کند.

در هر دو سوی اقیانوس تندروهایی بوده و هستند که منافع یا خاستگاه های سیاسی آنان منطبق و همپوشان با عادی سازی روابط یا فروکاهش تحریم ها و عادی سازی پرونده هسته ای نیست. نمونه آنکه نمایندگان تندرو جمهوری خواه و دموکرات طرح مشترک تحریم ها علیه ایران را را دستور کار قرار دادند. نکته ای که واکنش مستقیم و صریح اوباما را در پی داشت و وی تاکید کرد که اگر چنین طرحی از سوی کنگره تصویب شود آن را وتو خواهد کرد. اقدامی بی سابقه که بوضوح وجود دوگانگی رویکرد در هیئت حاکمه آمریکا را نشان می دهد.

دولت مردان کاخ سفید با همه فراز و نشیب ها و فشارهای لابی های قدرتمند و گاه اظهارات ضد و نقیض شان در کلیت موافق راه حل دیپلماتیک و برون رفت از چالش هسته ای در بازی برد برد و بر اساس منافع متقابل هستند. در سوی دیگر تندروهای کنگره و نئو محافظه کاران نیز ایران را تهدید بزرگ می دانند و به هر تحوی از انحاء می خواهند در روند مذاکرات کارشکنی کنند.

حال نکته اینجاست که درایت سیاسی و اتخاذ سیاست های هوشمندانه چه چیزی را ایجاب می کند و چه واکنشی از سوی ما را میطلبد؟

بدیهی است که به نفع ماست تا در میانه این مجادله، سیاست هایی را اتخاذ کنیم که جبهه موافقان مذاکره و عادی سازی پرونده هسته ای را تقویت کند، نکته ای که دستگاه دیپلماسی ما نیز بر آن پای فشرده و ضمن انتقادات از برخی اقدامات تاکید کرده که جمهوری اسلامی برغم برخی دلخوری ها بدنبال پیگیری تعهدات خود در چارچوب توافق نامه ژنو است.

اما در سوی دیگر میدان آنان که ندای مردم در انتخابات را نشینده و همواره در طول مدت سپری شده بر علیه دولت و هر اقدام مثبت یا منفی آن به موضع گیری پرداخته اند. یکبار دیگر قصد دارند بزعم خود پاسخی قاطعانه به اقدامات کنگره آمریکا بدهند اما نمی دانند که من غیر مستقیم دارند در پروژه طراحی شده دشمنان این مرز و بوم به کنش سیاسی می پردازند.

فضای مطلوب برای مخالفان توافق نامه ژنو آنست که فضا در دو سوی میدان تند شده و در میانه مجادلات پر سر و صدا، صدای صلح طلبان و منطق گرایان گم شود. آنان ایران را تهدید به تحریم می کنند در سوی دیگر برخی نمایندگان مجلس هم طرح غنی سازی شصت درصدی را مطرح می سازند. این یعنی پینگپنگ در زمین تندروهای آمریکای و بهانه برای مانور تبلیغاتی و مشوش کردن فضای افکار عمومی جهان.

اگر ما توانسته ایم موفقیت فعلی را در توافق ژنو رقم بزنیم از آن حیث است که وزیر امور خارجه کشورمان با استفاده از تمامی ظرفیت های دیپلماسی عمومی تبلیغات ایران هراسانه دشمنان را به چالش کشیده و با استفاده از شبکه های اجتماعی و یا انتشار پیام ویدویی سعی در تغییر نگرش غربی ها نسبت به ایران و نیت کشورمان در استفاده از برنامه هسته ای کرده است.

حال فرض کنید رسانه های غربی با مانور بر روی این غنی سازی شصت درصدی چه جنگ روانی و رسانه ای را علیه ایران براه خواهند انداخت. شاید نمایندگان محترم بفرمایند که این طرح شرطی بوده و در واکنش به تندروی و خلف وعده طرف مقابل است اما مهم بعد تبلیغاتی و جنگ روانی است که پیرامون چنین طرح هایی براه خواهد افتاد و در این میانه واکنشی بودن و شرطی بودن چنین طرحی در هژمونی رسانه های مسلط غربی گم خواهد شد.

از طرف دیگر هیچ لزوم منطقی و عقلانی برای این طرح غنی سازی 60 درصدی وجود نداشته و منفعتی برای کشورمان ندارد و تنها یک بازی تبلیغاتی است که از حسن اتفاق چربش به سمت و سوی غرب است.

فناوری هسته ای و چرخه سوخت در کشور ما بومی شده و ایران توانسته است صفر تا صد این فناوری را در داخل ایجاد کند. اینکه این درصد غنی سازی بیست یا شصت یا پنج درصد باشد نکته ای است که با مصارف ما در ارتباط است و عملا دانش یا فناوری مضاعفی برای غنی سازی با مقایس بالا نیاز نیست. این غنی سازی 60 درصدی تنها بهانه ای خواهد شد که غرب با مانور بر روی آن ایران را متهم به استفاده و یا حداقل نیت به استفاده در مصارف نظامی و غیر صلح آمیز خواهد کرد.

ما می توانیم با افزایش سانترفیوژها به بالاترین مقایس غنی سازی هم برسیم و این دانش و توانایی را داریم اما نکته آنجاست که کشور ما با رویکردها و سیاست های اعلامی اش همواره تاکید و تصریح داشت که بدنبال این غنی سازی نیست و دشمنان نیز ایران را همواره متهم به چنین خواست و میلی کرده اند و اکنون نمایندگان خود مهر تاییدی بر این پروپاگاندای مخالفین زده اند.

نکته بسیار قابل تامل در این میانه آنست که این عزیزان به نکات بسیار بدیهی و آشکار و سخنان وزیر خارجه کشورمان نیز توجه نکرده اند. چرا که به تصریح وزیر خارجه و کارشناسان، اگر غرب بخواهد از اصول توافق نامه عدول کند ایران می تواند در کمتر از بیست و چهارساعت به نقطه قبل از شروع فرآیندها و مکانیسم های دواطلبانه مورد توافق در ژنو باز گردد و جالب آنکه هنوز هیچ توافقی هم ایجاد نشده و همه چیز به توافقات پیرامون راهکاری عملی معطوف شده است.

حال سئوال بزرگ آنجاست که چرا بدون توجه به تبعات و پیامدها و همچنین حقایق و بدیهات طرحی در مجلس مطرح می شود که از هیچ منظری همخوانی با منافع ملی ما ندارد؟ البته خبر ارائه این طرح به هیئت رئیسه مجلس تکذیب شده و این مایه امیدواری وجود دارد که متفکرین و دوراندیشان در مجلس مانع از ارائه طرح شده اند اما آیا این 100 نماینده محترم که باید اشراف کاملی به موضوعات اینچنینی و استراتژیک داشته باشند، هزینه و فایده اقدامات خود را می سنجند؟ آیا مخالفت آنان با دولت حد و مرز و اندازه ای دارد ؟ آیا منافع ملی در نظرگاه این دوستان تقدمی با منافع طیفی و جناحی و مجادلات سیاسی معطوف به آن دارد؟