رفتارهایی که نه تعاملی که تفابلی است.
سایه دولت احمدی نژاد بر رفتار مجلس؛ فرافکنی به جای تعامل
نمایندگان لازم است مشخص کنند که انتقادات حاشیه ای و تکیه بر کلید واژه هایی چون فتنه از اساس چه دردی را از حال و آینده مشکلات کشور دوا می کند و از سوی دیگر این نکته را مشخص کنند که در فاز ایجابی چه راهبردها و چه راهکارهایی برای حل و فصل مشکلات و کمک به دولت منتخب اکثریت ملت دارند.

 
بی گمان در همیشه و در همه حال "سلبی" سخن گفتن امر سهل و آسانی است در برابر طرح موضوع از بعد ایجابی و ارائه راهکار و راه حل برای حل ابژه های مختلف و مبتلابهی در زمینه های متعدد و متکثر.

مثال عامیانه این موضوع آنست که انهدام یک ساختمان بیست طبقه در کسری از دقیقه ممکن و میسر است اما بنا نمودن این سازه به شکلی منسجم و قوام یافته نیازمند برنامه ریزی و کار عملی چند ساله است.

حال این موضوع را به روابط دولت و مجلس و انتقاداتی تعمیم می دهیم که بیشتر از آنکه به متن وبطن موضوعات معطوف بوده و در راستای هم افزایی پیرامون رتق و فتق امور باشد درراستای مجادله لفظی و کلامی به منصه ظهور می رسد و بجای آنکه باری را از روی دوش دولت بردارد، بار و اصطکاک مضاعفی را بر چرخ دهنده های قوه مجریه می افزاید.

ترسیم و تبیین نوع رفتارورزی مجلس در قبال دولت یازدهم بی گمان نمی تواند بدور از عقبه ای باشد که در روابط پیشین میان دولتین نهم و دهم با مجالس هشتم و نهم و همچنین حوادث مهمی که در چند سال اخیر در صحنه سیاسی به منصه ظهور رسیده و اثرات و تبعات خود بر ساختار روابط قوا را بر جای گذاشته است، اندازه گیری و تحلیل شود.

مختصر و مفید آنکه آبشخور فکری و نظری مجلس اصوگرا و دولت مستظهر به حمایت آنان یکسان و همسو بوده و این همنوایی منجر به ظهور رفتارورزی های خاصی شد. مجلسی ها لااقل در طول هفت سال از عمر دولت محمود احمدی نژاد نقش حمایتی بی چون و چرا و دفاع از عملکردهای دولت را در پیش گرفتند، این در حالی بود که کارشناسان و متخصصین حوزه های مختلف در همان بدو کار نسبت به سیاست های اتخاذ شده و عملکردهای دولت احمدی نژاد انذارها و اخطارهای متعددی را مبذول داشتند اما مجلسی ها چندان وقعی به این انتقادات ندادند و با اعلام حمایت هایشان دولت را جری تر به پیش برد برنامه هایش کردند. در واقع مجلس یکی از دو کارویژه اساسی خود یعنی " نظارت" را چندان مورد امتنان قرار نداد.

با انتخابات سال 88 و حوادث پیرامونی آن اگر هم انتقاد از سوی برخی نمایندگان طرح و ارائه می شد آنان با ارجاع به خطیر بودن شرایط و تاکید بر دو قطبی ایجاد شده به سکوت و حذر از طرح صریح انتقادات شان دعوت می شدند.

اینچنین شد که موضوع " فتنه 88" جان مایه کلامی آن دوران و حتی فضای کنونی است چرا که تندروهای مجلس با تمرکز روی این کلید واژه قصد القای خطر بیرونی برای انسجام درونی اصولگرایان را دارند و تنها دستمایه همین ارجاع به فتنه است برای جلب هم افزایی درون گفتمانی.

نکته کلیدی در این میانه آنست که با حمایت های بی سابقه از دولت قبل بخش عمده ای از نقصان های فعلی به پای مجلس نوشته می شود و آنان اگر بخواهند به انتقاد اصولی از روندها طی شده بپردازند باید در وهله اول به خود انتقاد کنند و اینچنین است که با طرح موضوع حاشیه ای فتنه اذهان را به سمت و سوی زاویه بیرونی معطوف می کنند.

ازسوی دیگر خلق حماسه 24 خرداد و برآمدن دولت تدبیر و امید چیزی نبود که بخش عمده ای از اصولگرایان آن را انتظار داشته باشند. یادمان باشد که نمایندگان مجلس در حمایت از چهار کاندیدای اصولگرای انتخابات طومارهای پر و پیمانی را توشیح کردند تا بدانجا که آمار مجموع امضاها به بیش از دو برابر مجموع نمایندگان رسید!. بدیهی است که در چنین فضایی رایی مخالف به جناح مقابل از سوی مردم، شوک عدم پذیرش بار روانی رابرای بخش عمده ای از نمایندگان ایجاد کرد و مع الاسف به جای آنکه نگاه فرا جناحی و ملی در مواجهه با این نکته لحاظ شود و به افق پیش رو نگریسته شود با بحث های حاشیه ای و ارجاع به اتفاقات ناخوشایند پیشین عده ای در راستای تعمیق گسست ها میان دو قوه هستند.

نکته جالب توجه آنکه مجلسی که در طول هفت سال بطور تمام عیار از دولت حمایت کرد و پس از آن در سال آخر عمر دولت انتقادات اش را در برابردولت مطرح ساخت و به یک وضعیت چالشی رهنمون شد، عین این رفتار پسین و این استراتژی آخرین را در برابر دولت تدبیر و امید به کار می گیرد در حالیکه: از اساس نوع عملکردها، نگرش ها و سیاست های اعلامی دولت فعلی متمایز از دولت قبل است، مجلس لااقل هفت سال با دولت قبل مماشات کرد اما از همین اولین گام در برابر دولت فعلی به موضع گیری می پردازد، کارشناسان و عموم مردم نظر مساعدی به رویکردهای دولت تازه دارند و آرامش و ثبات چند صباح اخیر نشانه بارزی بر این نکته است اما مجلس فرصت و مجال برای حرکت دولت نداده و انتقاد را بی محابا شروع کرده است، این دولت میراث دار شرایط نامساعد است و نیاز به همراهی همه اضلاع ساخت قدرت برای برون رفت از شرایط  موجود دارد اما به جای همسویی ارجاع به چالش های پیشین و مشوش کردن فضای همپوشانی توسط برخی نمایندگان پی گرفته می شود.

ازطرف دیگر تندروها که حیات سیاسی شان در گرو تند شدن و رادیکاله شدن فضاست با کوبیدن بر طبل انشقاق های گذشته سعی در تغییر گفتمان اعتدالی دولت و تغییر مسیر آن دارند تا زمینه برای عرض اندام داشته باشند. البته ایرادات ساختاری همچون مرجح دانستن نگاه منطقه ای و محلی بر نگاه ملی و توسعه ای نیز از دیگر عوامل چالش میان دولت و مجلس در چند صباح اخیر شده است که این نکته هم به نوعی زاییده عملکردهای دولت پیشین است که نگته کلان نگرانه و فرا منطقه ای و کارشناسانه را مجال طرح و عرضه ندارد.

در پایان همانگونه که در ابتدا اشاره شد نمایندگان لازم است مشخص کنند که انتقادات حاشیه ای و تکیه بر کلید واژه هایی چون فتنه از اساس چه دردی را از حال و آینده مشکلات کشور دوا می کند و از سوی دیگر این نکته را مشخص کنند که در فاز ایجابی چه راهبردها و چه راهکارهایی برای حل و فصل مشکلات و کمک به دولت منتخب اکثریت ملت دارند