ناصر ایمانی در گفتگو با فرارو تحلیل می‌کنند.  'توهین' اعتراض مدنی نیست، گستاخی و بی‌اخلاقی مدنی است . یک روزنامه نگار گفت: «کسانی که اینگونه رفتارها را مرتکب می شوند قصد دارند جامعه را در یک خفقان نگاه دارند. اینکه به مسئولان تراز اول کشور مانند روسای قوا یا شخصیت های متنفذ و یا در اماکن خاص مانند مرقد مرحوم امام اقدامات توهین آمیز صورت بگیرد کار درستی نیست و باید به شدت با آن برخورد شود و نباید در این زمینه تعلل کرد.»
ناصر ایمانی روزنامه نگار و عضو پیشین شورای سردبیری روزنامه رسالت در گفتگو با فرارو گفت: «فرض بگیریم افرادی که در مراسم استقبال از رئیس جمهور به اعتراض دست زدند گروههای سازمان یافته با برنامه هدفمند هستند؛ این اشکالی ندارد. در تمام دنیا برخی افراد ممکن است نسبت به بعضی سیاست های دولت اعتراض کنند و اعتراض آنها هم سازمان یافته باشد.»
وی ادامه داد: «به نظر من این حق افراد است که نسبت به سفر آقای روحانی یا برخی اقدامات ایشان در طول سفر مخالفت کنند. یعنی لازمه یک جامعه آزاد و آزادی بیان همین است و دلیلی ندارد که همیشه موافقان رئیس جمهور اظهارنظر کنند.»
وی افزود: «منتهی اشکال از زمانی ایجاد می شود که این مخالفت ها همراه با توهین و رفتارهایی خارج از شئونات اخلاقی باشد.»
این کارشناس مسائل سیاسی اظهار کرد: «معترضین می توانند از وزارت کشور مجوز بگیرند و در خیابان تظاهرات کنند و حتی میتینگ بگذارند و شعار هم بدهند و دلایل خود را مطرح کنند. منتهی نباید توهین کنند و خلاف اخلاق و منافع ملی عمل کنند و اقدام آنها باید قانونی باشد.»
وی ادامه داد: «یک موقع ممکن است گفته شود این اعتراضات توسط برخی مراکز و نهادهای حکومتی سازماندهی می شود که این کاری خلاف است و به نظر من سازمان های دولتی حق شرکت در فعالیت های سیاسی علیه قوه مجریه را ندارند.»
وی افزود: «اما اگر گروههای فشار عده ای از مردم باشند که نظرات مخالف دارند اینها می توانند به شرط رعایت مسائلی که گفته شد نظر خود را بیان کنند و حتی تربیون و روزنامه داشته باشند.»
ایمانی در پاسخ به این سوال که آیا تداوم رفتارهایی که همراه با توهین و خشونت است به مردم سالاری دینی ضربه نمی زند؟، گفت: «مسلما ضربه می زند. تداوم این حرکت ها مخالف مردم سالاری و به خصوص مردم سالاری دینی است و به روند آزادی بیان آسیب می زند.»
وی ادامه داد: «کسانی که اینگونه رفتارها را مرتکب می شوند قصد دارند جامعه را در یک خفقان نگاه دارند. اینکه به مسئولان تراز اول کشور مانند روسای قوا یا شخصیت های متنفذ و یا در اماکن خاص مانند مرقد مرحوم امام اقدامات توهین آمیز صورت بگیرد کار درستی نیست و باید به شدت با آن برخورد شود و نباید در این زمینه تعلل کرد.»
ایمانی درباره این نظر که برخی معتقدند نباید به بهانه جلوگیری از توهین، آزادی افراد محدود شود چرا که این امر در نهایت ممکن است به دیکتاتوری منتهی شود گفت: «پاسخ به این ادعا کاملا روشن است. در هیچ کجا این نظر را نمی پذیرند. چون آزادی محدودیت هایی دارد و هیچ کس ادعا نمی کند یک جامعه مطلق آزاد است.»
وی ادامه داد: «در ادیان الهی نیز محدودیت هایی برای آزادی قرار داده شده است. افراد تا آنجا آزاد هستند که مُخل آسایش دیگران و یا مُخل مبانی اخلاقی یک جامعه نباشند. این یک اصل پذیرفته شده است که آزادی مطلق وجود خارجی ندارد؛ آزادی در چارچوب قوانین است.»
ایمانی درباره اینکه برخی معتقدند پرتاب کفش و گوجه فرنگی به رئیس جمهور نوعی اعتراض مدنی است گفت: «این اقدام اعتراض مدنی نیست؛ بلکه گستاخی و بی اخلاقی مدنی است. رئیس جمهور نماد کل ملت است و پرتاب کفش به سمت وی توهین به یک ملت محسوب می شود. اتفاقا این اقدام و اینگونه حرف ها مُخل آزادی است و آزادی را محدود می کند و می کُشد.»
***
باز هم عناصر خودجوش در مراسمات؛
اردوكشی حداقلي عناصر افراطی
در حالي كه حسن روحاني پيش از عزيمت به نيويورك تاكيد داشت كه «با اختيار تام» به آمريكا مي‌رود، هنوز پاي او از محوطه فرودگاه مهرآباد خارج نشده، بار ديگر تجمعي «خودجوش» مقابلش شكل گرفت. تجمعي كه با كليد خوردنش، عناصر «احساسي» و «خودسر»، يكبار ديگر تلاش ميكنند تا مسير ديپلماسي را از اتاق‌هاي ديپماتيك و تصميم‌گيري به «كف خيابان» و «اردوكشي» انتقال دهند.
اين در حالي بود كه عمده سياسيون داخل چه قبل و چه بعد از حضور روحاني در نيويورك از سياست هاي او حمايت كردند. رئيس كميسيون امنيت ملي مجلس، گفت‌وگوي تلفني روحاني و اوباما را از موضع «اقتدار» خوانده و مي گويد: «روحانی مجوز گفتگو با اوباما را از نظام دریافت کرده بود.»
دكتر توكلي نيز در مصاحبه با مهر «مواضع ابراز شده از سوی روحاني و هیئت همراهش را رفتار مناسب دیپلماتیک» دانست و گفت: «در مجموع ما یک قدم پیش هستیم.» توكلي البته تاكيد كرده بود كه «باید بدبینی را کنار گذاشت اما در عین حال خوشبینی نیز باید با احتیاط همراه باشد.»
دكتر روحاني در هنگام بازگشت و در فرودگاه با تاكيد بر پيش برد اصول انقلاب به «پشتوانه ملت» و در سايه رهنمودهاي مقام رهبري تاكيد مي‌كند: «سیاست خارجی دولت یازدهم مبتنی بر منافع ملی، مصالح ملی و در چارچوب عزت و مصلحت ایران و سیاست‌های کلی است که مقام معظم رهبری ترسیم کرده‌اند.»
از طرف ديگر علي اكبر ولايتي، مشاور عالي رهبري در امور سياست خارجي به استقبال روحاني مي‌رود اما درحالي كه تعدادي از هوادران روحاني با شعارهاي «صلی علی محمد، بوی بهشتی آمد» و «اعتدال، اعتدال، صدای ملت ایران» به استقبال از روحاني رفته بودند، برخي افراد كه در ميانشان چهره‌هاي شناخته شده افراطي نيز حضور داشتند، با سردادن شعارهاي «مرگ بر آمريكا» و «نرم قهرمانانه يا كرنش ذليلانه» نشان دادند كه براي آنها در برهمان پاشنه افراط مي‌چرخد.
در حالي كه روحاني بعد از خروج از حلقه هوادارانش قصد داشت تا از كنار كساني كه با استفاده ابزاري از اقامه نماز سعي داشتند راهش را سد كنند، عبور كند، ناگهان مخالفان با ایستادن جلوی ماشین رئیس جمهور، مانع از حرکت او شدند و شعار مرگ بر آمریکا سر دادند. در این هنگام یکی از مخالفان کفش خود را به سمت خودرو روحانی پرتاب مي‌كند که به کسی اصابت نمي‌كند.
بر اساس این گزارش در حالی که مخالفان مانع عبور ماشین رئیس جمهور شدند، نیروی انتظامی تلاش کرد راه را برای عبور رئیس جمهور باز کند و در این میان چندین نفر جلوی ماشین به زمین خوردند که با هدایت نیروی انتظامی و توقف ماشین رئیس جمهور حادثه ای پیش نیامد.
هنوز سه ماه نيست كه گزارش مجلس درباره افراطي‌گري اين افراد خوانده شده است. ظاهرا آقايان فراموش كردند كه چطور حتي نامه‌نگاري‌هايشان با بيت‌رهبري براي جلوگيري از عدم انتشار اين گزارش بي‌نتيجه ماند و سرانجام گزارش در مجلس قرائت شد تا سندي باشد بر اينكه نظام از اين خودسري‌ها حمايت نخواهد كرد.
خطاب به اين جوانان احساسي بايد گفت كه با حسن نيت تلاش مي‌كنيم بپذيريم كه اقدامشان از سر احسات بوده، اما فراموش كرديد اين خطاب رهبري را كه مشخصا به شما گفته شد: «بنده با اينجور كارها مخالفم. بارها به مسئولين و كسانى كه ميتوانند جلوى اين چيزها را بگيرند، تذكر داده‌ام. آن كسانى كه اين كارها را ميكنند، اگر واقعاً حزب‌اللّهى و مؤمنند، خب نكنند.»
اگر اين دوستان واقعا ادعاي ولايت‌پذيري دارند، به تعبيري رهبري؛ «خب نكنند» اين كارها را. پس چرا به جاي گوش به فرمان رهبري بودن، گوش به فرمان «حلقه‌هاي افراطي» هستند؟ اگر واقعا اعتقاد دارند كه رهبري نظام «صلاح» و «ضرر» كشور را تشخيص مي‌دهد و با همين تشخيص است كه به رئيس‌جمهورش «اختيار تام» داده. رهبري به درستي «ضرر» اين افراد را تشخيص داده و خطاب به آنها هشدار داده بود: «مى‌بينيد كه تشخيص ما اين است كه اين كارها به ضرر كشور است، اين كارها به نفع نيست. با احساساتشان راه بيفتند اينجا، آنجا، عليه اين شعار بدهند، عليه آن شعار بدهند.»
***
در دفاع از اعتراض در فرودگاه
روز گذشته جمعی از دانشجویان جهت اعلام تولی و تبری نسبت به مذاکره تلفنی حسن روحانی با اوباما به استقبال رئیس جمهور رفتند.
از هر دو گروه حضور داشتند. هم حامیان تدبیر حسن روحانی و هم مخالفان این مذاکره که اعتقاد داشتند نباید تابوی ارتباط با آمریکا بعد از سی و اندی سال شکسته می شد. هر دو گروه هم برای خود استدلال هائی داشتند. استدلال های طرفین مساله این نوشته نیست. مهم حضور طرفین برای اظهار وجود است که هر دو نیز برکاتی دارد و آورده دموکراتیک آن بیش از هزینه هایش است.
به این فهم مذاکره نیویورک به دلایلی در شرایط امروز قابل دفاع است که بماند. اما درباره این تجمع؛
اولا، به حکم احترام گذاشتن بر مردمسالاری برگزاری این دست تجمعات قابل احترام است. بخش قابل توجهی از جامعه مخالف این مذاکره بودند و حق دارند اعتراض کنند.
ثانیا، هرنوع رفتار خلاف ادب و اخلاق محکوم است و برگزار کنندگان این قبیل تجمعات باید نسبت به بروز رفتارهای هیجانی و احساسی حساس باشند. با این حال با اتکا به برخی تند روی ها نباید اصل تجمع را زیر سوال برد.
ثالثا، با فرض اینکه این مذاکره به نفع ملت ایران است، این قبیل اعتراضات به تدبیر دولت محترم برای پیشبرد همین هدف کمک می کند. طبیعی است که چنین اعتراض هائی به قدرت چانه زنی دولت پای میز مذاکره کمک خواهد کرد؛ نه شیفتگی وصف ناپذیر برخی رسانه های اصلاح طلب.
و در نهایت، استدلال برخی معترضین به این دست تجمعات، مبنی بر اینکه رهبر انقلاب با این مذاکره موافق بوده اند نیز کفایت نمی کند. هدف اصلی این دست تجمعات تاکید بر اصول و ارزش ها است. ضمن اینکه تا وقتی خبر رسمی در این رابطه منتشر نشده است انتقاد از جوانان متدین معترض بی معنا است. مطالبه از «تغییر تاکتیک مجوز دار» نیز قابل دفاع است.
در نهایت اینکه برخی رسانه ها عکس یکی از اعضای ستاد جلیلی را در این تجمع منتشر کردند و بعد هم با لحن تند و زننده ای فرد مزبور و بعد هم جلیلی را مورد هتک قرار دادند. این نیز از بی اخلاقی کسانی است که ادعای دموکراتیک بودنشان فقط برای گعده های شخصی و باندی خودشان است.
اگر یک نفر در ستاد فلان نامزد انتخاباتی بود آیا حق اعتراض ندارد؟ آیا هر اعتراضی از هر عضو ستاد یک کاندیدا به معنای اطلاع داشتن و سازماندهی از طرف ستاد و کاندیدای مزبور است؟ بدتر از کفش پرتاب کردن، هتک رسانه ای یک نفر است که هم وهن قلم است و هم بی حرمتی به یک مومن.
البته باید منصف بود و به برخی معترضین به این تجمعات حق داد. سالهای پیش برخی به نام اعتراض و تجمع خیابانی در میان مردم رخنه کردند و کمترین کارشان شیشه بانک شکستن و موتور سوزاندن و سطل زباله اتش زدن بود.
|
